Echte helden dragen geen cape
Als jij een moeilijke jeugd hebt meegemaakt, misschien door trauma (van je ouders), door verwaarlozing, door oorlog, door een scheiding, door een pestverleden of iets anders wat jouw jeugd gevormd heeft. Dan heb je er alles aan moeten doen om te overleven en nu sta je aan de andere kant.
Als Kindertolk heb ik vaak ouders bij me zitten waarvan kinderen allerlei signalen laten zien die moeilijk zijn, heftige emoties oproepen, patronen blootleggen en zo nog veel meer. Ik zie dan hoe deze ouders worstelen met zichzelf terwijl ze het zoooo goed willen doen voor hun kind. Er wordt gevraagd om liefde, rust, genegenheid en vooral veel oprechte aandacht te geven. Maar hoe je doe je dat als je dat zelf niet gekend hebt of misschien daardoor bekneld hebt gevoeld?
Ouderschap met een traumageschiedenis (hoe groot of klein dan ook) is ontzettend zwaar. Niet alleen voor onze ouders of onze kinderen maar ook voor jou als mens en als ouder. Als je lichamelijk gehandicapt was door een trauma uit het verleden en ervoor zou kiezen om de marathon te lopen, zouden mensen je moedig noemen. Maar dat doen ze niet met emotionele wonden. Die zijn namelijk onzichtbaar.
In mijn ogen zijn de ouders die getraumatiseerd zijn en toch liefde kunnen geven enorme helden. Dus als jij je aangesproken voelt...bij deze...Daarnaast is het heel belangrijk ook jouw eigen moeder haar plek te gunnen. Ook zij heeft gegeven wat ze kon. Niets meer en niets minder. Als ze je had kunnen geven wat je (toen) nodig had, dan had ze dat allang gedaan.
En ja...misschien voel je je met tijden eenzaam, maar je bent niet alleen.